Als ik een k-humeur heb, mag ik graag op de website van Appie H kijken om te zien wat de afdeling productinnovatie en marketing nu weer voor onzin bijelkaar heeft verzonnen. Vandaag heb ik weer zo’n bui. Met de pizza waarmee we afgelopen zaterdag de zomer uitluidden in het achterhoofd, ging ik op zoek naar de commerciële evenknie van ’s lands grootste grootgrutter.
Ik stuitte op het plaatpizzapakket paprika courgette dat u, de nietsvermoedende consument, voor het luttele bedrag van € 4,99 kunt aanschaffen. U krijgt dan een blikje tomatenpuree, een zakje pizzabodemmix, een paar tomaten, een courgette, een ui, een paprika, wat bleekselderij, een teentje knoflook en wat verpakkingsrommel. Zelf toevoegen: water, een beetje raspte kaas en een paar eetlepels olijfolie.
Met de verse producten uit onze ruim geoutilleerde moestuin maakte ik zaterdag een pizza met paprika en courgette voor ongeveer 50 cent (een half pak bloem à € 0,22 en een blikje tomatenpuree à € 0,19 zijn de grootste kostenposten, de rest reken ik voor de olijfolie, een paar oude kaaskorsten, een paar olijven en een theelepel gist).
De pizza is bij uitstek een improvisatiegerecht. De ingrediënten voor een bodem (bloem, gist, zout en olie) heb ik standaard in ruime hoeveelheden in huis, net als blikjes tomatenpuree. Voor de rest beleggen we de pizza met wat er voor handen is, wat op kan of op moet. Voor een pizza haal ik nooit iets in huis, want dan is het geen echte pizza. De essentie van de pizza is: benut wat toevallig voor handen is. Het is van oorsprong een armoedegerecht en niet een bordje welvaartsziekte.
Wat we nu voorhanden hebben zijn vooral verse tomaten en courgettes. Ook de paprika’s beginnen na de hitte van afgelopen week af te rijpen. In de winter is onze pizza wat kariger qua groenten. Vers heb ik dan uien en prei. Prima pizzabeleg, zeker in combinatie met een vergeten blikje ansjovis of sardientjes. We maken de pizza af met geraspte kaas op basis van de uitgebreide collectie kaaskorsten, die doorgaans onder de kaasstolp in de koelkast bivakkeren.
Het meeste gedoe van een plaatpizza is de bodem. Nu is gedoe betrekkelijk. Deeg is niet ingewikkeld. Het vraag vooral wat handigheid en die handigheid krijg je door het vaker te doen. Bak een jaar lang minimaal elke maand één keer plaatpizza en je draait er je handen niet meer voor om. Voor het deeg gebruiken we 400 gram bloem, ruim 250 ml warm water, een scheut olijfolie, een snufje zout en een dikke theelepel gist.
Een hete oven helpt, deze goed voorverwarmen dus. In verband met het broodbakken ligt er onder in onze oven een vloertje van marmeren tegeltjes. De bakplaat met pizza gaat hier bovenop. De tegeltjes helpen de hitte vast te houden. Onder de noemer pizzasteen of broodbaksteen zijn er speciale stenen voor te koop. Deze gaan vaak voor vorstelijke bedragen over de toonbank. Mijn tegeltjes zwierven ergens in de schuur rond en waren voor nop.
Zo, ik ben weer vrolijk.
