Categorie: dieren

Op het hoogtepunt van de menselijke beschaving kwam er iemand op het idee om een tak in stukjes te knippen, te verpakken in een plastic doosje en dit voor €4,50 te koop aan te bieden als speelgoed voor konijnen, cavia’s en andere knaagdieren. Ik zag het product hangen in een grote bouwmarkt en wist niet zo goed of ik in huilen uit moest barsten of dubbel moest liggen van het lachen. Wat zegt dit doosje over de moderne mens, zijn relatie met de natuur, dieren en de economie?

Hoe ontstaat zoiets? Was er iemand in een lollige bui op de afdeling productontwikkeling van een huisdierbenodigdheden gigant, kwam er een behoefte aan voorverpakte takjes naar voren in een consumer focusgroup of via de klantenservice? Was er een meisje dat een brief schreef met de aanhef “lieve dierenwinkel, heeft u ook speelgoed te koop voor Knabbel, mijn konijn?” en hebben ze toen maar wat verzonnen om dat meisje niet te leur te stellen?

Waar maken ze zoiets en komt er ook kinderarbeid aan te pas? Wat doet het met de menselijke geest als je de hele dag stokjes in een plastic doosje stopt voor de huisdieren van rijke mensen? Wat gaat er om in het hoofd van de Brusselse ambtenaar, die de vraag naar Europese kwaliteitsstandaarden op het gebied van voorverpakte stokjes ter vermaak van knagende huisdieren in zijn portefeuille heeft? Wie vertrouw je zo’n taak toe? Je beste mensen of iemand die je de afdeling uit wil treiteren?

Hoe bepaal je de prijs van zo’n top product? Twee promille productiekosten, tien procent marketing en de rest winst? En wat moet je in hemelsnaam doen als je als productmanager een stukje innovatie op deze consumer experience toe moet passen? Pleeg je dan zelfmoord of laat je de stokjes fluoriserend roze spuiten met een biologisch afbreekbare verf, die tien jaar laten stiekem toch extreem giftig blijkt te zijn?

In grote vertwijfeling verliet ik deze bouwmarkt…

Vorige week schreef ik over de zin van het leven. Ik had het stukje amper online staan en was met de kinderen tussen de middag een broodje aan het eten toen er een bericht binnen kwam over een dood gereden zwarte kat, bij ons in de straat.

Ik ging met de kinderen kijken en wat ik al vermoedde werd na het uitlezen van de chip bevestigd door de dierenarts. Hello Kitty, het hoofd van de dienst knaagdierbestrijding, is niet meer. We hebben een mooi mandje voor haar uitgezocht, afscheid genomen en haar ’s avonds begraven. Onder de appelboom, naast Pluis. Onze jongste maakte samen met haar vriendinnetje nog een tekening voor Hello Kitty en beschouwde het voorval verder als een uitstekende gelegenheid om een nieuw poesje uit te zoeken. De oudste gaf Kitty een speelgoed soldaatje mee en was dieper geraakt. “Het voelt zo leeg,” herhaalde hij steeds.

Hello Kitty kwam in 2015 bij ons. Onze kinderen waren toen anderhalf en bijna vier. Pluis, de vorige kat, was op een respectabele leeftijd van 21 jaar overleden. De nieuwe kat moest en zou een schildpadpoes worden en het minst ver gelegen nestje, dat marktplaats te bieden had, lag op drie kwartier rijden in Musselkanaal. Mocht het beest geen andere kleur hebben en dan wat dichterbij, probeerde ik nog tevergeefs.

In Musselkanaal belden we aan bij een flatje. Een morsige randgroep jongere  deed open, wees ons de weg naar een kamer waar het blauw stond van de rook en waar een even morsige poes een nestje jongen groot bracht. Hier vielen onze kinderen voor enige zwarte poesje in een nest, dat voor de rest alleen uit schildpadpoezen bestond. Over de naam waren ze het snel eens: Hello Kitty zou het worden.

Hello Kitty bleef een klein poesje. Wat ze te kort kwam aan postuur compenseerde ze met een pittig karakter. Het duurde dan ook niet lang voordat ze zich in de buurt een zekere reputatie had verworven. Ze volgde de kinderen mee naar school en zette de klas op stelten, stal eens een pak eierenkoeken van de ambulante kaasverkoper en was regelmatig op plekken te vinden waar ze niets te zoeken had, zoals het aanrecht tijdens het bereiden van een maaltijd.

De dierenarts keek kort naar de verwondingen en vond ze wat vreemd voor een aanrijding. Het leek er meer op dat ze gevochten had. Misschien met een marter of bunzing. Het zou kunnen. Strijdend ten onder, een passend einde voor onze Hello Kitty. We zullen haar missen.

Vrijdag kwam een nieuw mormel in huis. Rover, een zwart wit katertje met een rustig en nieuwsgierig karakter. We zijn weer compleet.