Terwijl buiten de sneeuw om het huis jaagt, gaan mijn gedachten terug naar de storm Eunice die 18 februari over Nederland trok en een eind maakte aan onze keet. Het wagentje dat sinds vorig jaar ons toevluchtsoord en de schaftplek was op de nieuwe tuin is door de wind opgepakt en een meter of zeven verderop op zijn kop geparkeerd. Een duidelijk lesje over de extreme krachten die de natuur los kan maken. Een niet verankerde keet is duidelijk geen match voor windstoten boven de 130 kilometer per uur.
Hulptroepen
Een dom geval van onderschatting van mijn kant natuurlijk, maar het blijft balen. Gelukkig stonden er snel hulptroepen klaar om het wrak te bergen. Met hulp van vrienden uit het dorp en mijn broer en schoonzus wisten we het wrak nog voor het aanbreken van de volgende storm, die reeds die middag werd verwacht, te bergen. Bij nadere inspectie bleken het onderstel en het dak van de keet nog aardig in tact. Al snel ontstond het plan om de wagen opnieuw op te bouwen met behulp van gerecyclede bouwmaterialen.
Via via wisten we de hand te leggen op een mooie partij balkjes voor het geraamte, her te gebruiken rabatdelen voor de wanden en een paar mooie raampjes. Vrienden uit het dorp stelden een werkplaats en een ruime hoeveelheid her te gebruiken materiaal beschikbaar, variërend van potdekselplanken van een oude schutting tot isolatiemateriaal en een prachtige deur.
Statement over hergebruik
Een mooi maarts project om samen met mijn broer en beeldend kunstenaar Peter Schudde de tanden in te zetten. Zijn werk is een grimmig commentaar op de waanzin van onze industriële samenleving. E-waste en oud metaal zijn vaste ingrediënten van zijn werk. De ideale man dus voor deze klus.
Met noeste arbeid en een berg te recyclen spullen wisten we in een dikke twee weken tijd het hoopje ellende dat we die zaterdagochtend op het land aantroffen om te toveren tot een positief statement over hergebruik en de waarde van tweedehands materialen op wielen.
Een van de grotere uitdagingen bleek het plaatsten van het dak. Na de nodige koppen koffie kwamen we op het plan om het dak via de voorkant langzaam op zijn plek te schuiven. Tot onze verbazing werkte dit uitstekend.
Ook de gegalvaniseerde wandplaten van de oude keet bleken prima opnieuw te gebruiken. Deze vonden een bestemming als bekleding van de binnenkant van het dak en als aanrecht. Vanwege dit veelvuldig gebruik van plaatmetaal in combinatie met zelfborende schroeven kreeg de wagen van ons al snel de bijnaam Pantserdatsja Potjomkin, vrij naar de filmklassieker van Sergej Eisenstein.
Van Eisenstein is de stap naar de Zwarte Zee en Oekraïne snel gezet. Terwijl wij aan de herbouw begonnen rolde het vernietigende oorlogsgeweld van Poetin een vrij en beschaafd land in het hart van Europa binnen.
Een oorlog die laat zien hoe kwetsbaar we zijn voor meedogenloze potentaten. Een oorlog die laat zien hoe verweven de Nederlandse gaspolitiek is met die van Rusland. Een oorlog die laat zien hoe makkelijk ons voedselsysteem en mondiale aanvoerlijnen verstoord kunnen worden door extremen.
De wagen staat weer op zijn plek. Vorige week hebben we de aardappels voor komend seizoen gepoot. Ik mik op een halve ton dit jaar. Voor de zekerheid.